درمان بیش فعالی در منزل

فهرست مطالب

درمان اختلال بیش فعالی در خانه

اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) چیست؟

درمان بیش فعالی در منزل :اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) نام گروهی از رفتارهاست که در بسیاری از کودکان و بزرگسالان مشاهده می‌شود. افرادی که به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) مبتلا هستند قادر به حفظ تمرکز و توجه در مدرسه، خانه یا محل کار نیستند. حتی زمانی که به شدت برای تمرکز تلاش می‌کنند، باز هم دقت کردن برایشان دشوار است. کودکان نسبت به سن خود فعالیت بیشتری داشته و رفتارهای تکانشی دارند. این رفتارها باعث مشکلات جدی در روابط، یادیگری و رفتار می‌شوند. به همین دلیل، کودکانی که به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) مبتلا شده‌اند را با عنوان کودکان مشکل دار یا کودکانی با مشکلات رفتاری، طبقه بندی می‌کنند.

افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) برای سازماندهی کارها، گوش کردن به دستورالعمل‌ها، به خاطر آوردن جزئیات و کنترل رفتارهایشان با مشکل مواجه هستند. در نتیجه، افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) در خانه، مدرسه یا محل کار برای معاشرت با دیگران با مشکلات جدی مواجه می‌شوند.

اطلاعات و اخبار فراوانی در زمینه اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) وجود دارند. معمولاً این اخبار در رابطه با کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) می‌باشند. هنوز اطلاعات زیادی در زمینه تأثیرگذاری و چگونگی تأثیرات اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) بر بزرگسالان در دسترس نداریم. اغلب بزرگسالان مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) زمانی شناسایی می‌شوند که کودکان آن‌ها به این اختلال دچار شده باشند. این مشکل سلامتی ممکن است به صورت ارثی در خانواده دیده شود.

میزان شیوع اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) در پسران بیشتر از دختران است. شاید با اختلال نقص توجه (ADD) آشنایی بیشتری داشته باشید. این اختلال در سال 1994 توسط انجمن روانشناسی آمریکا بهADHD تغییر نام داده شد.

 

علائم و درمان adhd

 

آیا اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) در کودک من بدتر خواهد شد؟

در گذشته تصور می‌شد که اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) در کودکان رشد می‌کند و بدتر می‌شود. اما اکنون می‌دانیم که برای اغلب کودکان این‌گونه نیست. علائم اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) معمولاً با بزرگ شدن کودکان بهبود می‌یابند و کودک می‌تواند سازگاری و تطبیق را بیاموزد. معمولاً بیش فعالی در اواخر دوره نوجوانی برطرف می‌شود. اما در برخی از کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) شاهد تداوم علائمی همچون پرت شدن سریع حواس و عدم توجه، تغییرات شدید و آنی خلق و خو، زودخشم بودن و یا عدم تکمیل کارها هستیم. کودکانی که از سوی والدین حمایت شده و عشق کافی دریافت می‌کنند و نیز والدین آن‌ها با مسئولان مدرسه، مشاوران بهداشت ذهنی و پزشک همکاری دارند، بهترین شانس بهبود را در اختیار دارند تا این کودک در آینده فردی سازگار باشد.

علائم اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) چیست؟

فرد مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) که بی توجه است، 6 مورد یا بیشتر از علایم ذیل را بروز می‌دهد:

  • قادر به پیروی از دستورالعمل‌ها نیست.
  • نمی‌تواند تمرکز و توجه خود را بر روی کار یا بازی در مدرسه، خانه و محل کار حفظ کند.
  • لوازمی را که برای فعالیت‌های مدرسه، کار و خانه به آن‌ها احتیاج دارد، گم می‌کند.
  • به نظر می‌رسد که به سخنان دیگران گوش نمی‌دهد.
  • به جزئیات توجه نمی‌کند.
  • به نظر درهم ریخته می‌رسد.
  • برای انجام کارهایی که به برنامه ریزی قبلی نیاز دارند، با مشکل مواجه است.
  • کارها و مسائل را فراموش می‌کند.
  • به سرعت حواسش پرت می‌شود.

فرد مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) که بیش فعال/ تکانشی است، حداقل 6 مورد یا بیشتر از علائم ذیل را بروز می‌دهد:

  • بی‌قرار است.
  • دویدن یا بالا رفتن او همراه با مشکل است.
  • نمی‌تواند بدون ایجاد سروصدا بازی کند.
  • پاسخ‌ها را بدون فکر فوراً بیان می‌کند.
  • میان صحبت دیگران حرف می‌زند.
  • نمی‌تواند بر روی صندلی آرام گیرد.
  • بیش از حد حرف می‌زند.
  • همیشه در حال رفتن است.
  • نمی‌تواند صبر کند تا نوبتش برسد.

افرادی را مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) می‌نامیم که این علائم حداقل به مدت 6 ماه در آن‌ها دیده شود.

 

علل اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) چیست؟

علت اصلی اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) عدم ترشح مواد شیمیایی لازم در برخی نواحی مغز می‌باشد که مسئول سازماندهی افکار هستند. بدون دریافت این مواد شیمیایی، مراکز سازماندهی کننده مغز به خوبی عمل نمی‌کنند. همین امر سبب بروز علائم اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) می‌گردد. تحقیقات نشان داده‌اند که اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) در افرادی شایع‌تر است که یکی از اقوام بسیار نزدیک آن‌ها به این اختلال دچار شده باشد. همچنین تحقیقات ارتباط بین سیگار کشیدن یا اعتیاد به یکی دیگر از مواد مخدر در دوران بارداری را با این عارضه، نشان داده‌اند. تماس با سموم محیطی مانند سرب نیز می‌تواند یک علت زمینه ساز باشد.

عواملی که باعث اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) نمی‌شوند؟

  • تربیت بد والدین (اما خانه یا محیط مدرسه آشفته، می‌توانند این علائم را تشدید کنند).
  • مصرف بیش از حد قند و شکر.
  • مصرف اندک قند و شکر.
  • آسپارتام (یک شیرین کننده مصنوعی).
  • حساسیت به مواد غذایی یا سایر حساسیت‌ها.
  • کمبود ویتامین‌ها.
  • نور لامپ فلوئورسنت.
  • تماشای بیش از حد تلویزیون.
  • بازی‌های ویدئویی.

اگر فکر کنم فرزندم به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) مبتلا شده است، چه باید بکنم؟

با پزشک کودکتان صحبت کنید. تشخیص اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) زمانی میسر است که اطلاعات کافی در زمینه رفتارهای کودک ازسوی چند نفر که با کودک آشنایی دارند، در اختیار پزشک قرار گیرد. پزشک پرسش‌هایی را مطرح کرده و شاید بخواهد با معلمان کودک یا سایر افراد آشنا با رفتارهای کودک صحبت کند. پزشک می‌تواند فرم‌ها یا چک لیست‌هایی را به شما و معلم کودک بدهد تا پر کنید. با این کار پزشک می‌تواند رفتارهای کودکتان را با کودکان دیگر مقایسه کند.

پزشک احتمالاً اقدام به سنجش بینایی و شنوایی کودک هم می‌کند (اگر این تست‌ها را اخیراً انجام نداده باشید).

سپس پزشک داروهایی را برای کنترل رفتارهای بیش فعالانه کودک شما آزمایش می‌کند. آزمون داروها به تنهایی، اساس تشخیص اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) نمی‌باشد. اما اگر پزشک به ابتلای کودک به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) مشکوک باشد، آزمون داروها بخش مهمی برای ارزیابی صحت این تشخیص است.

گاهی اوقات تشخیص صددرصد ابتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) بسیار دشوار است. بسیاری از کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) دچار بیش فعالی در مطب پزشک نیستند. به همین دلیل ممکن است پزشک به شما توصیه کند تا کودکتان را نزد متخصص دیگری ببرید که در امر شناسایی و کمک به مشکلات رفتاری کودکان مهارت بیشتری دارد. برای مثال یک روانشناس را به شما توصیه می‌کند.

 

تشخیص اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) چگونه انجام می‌شود؟

بسیاری از افراد با انجام تست‌ها یا پر کردن چک لیست‌هایی که در مجلات یافته یا در تلویزیون دیده‌اند، خود را محک می‌زنند. این لیست‌ها یا تست‌ها مفید هستند اما اگر به ابتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) مشکوک هستید، حتماً به پزشک مراجعه کنید. پزشک پرسش‌هایی مانند ذیل را مطرح خواهد کرد:‌

  • آیا برای توجه یا تمرکز مشکل دارید و همیشه فعالیت بیش از حد دارید؟ آیا این مشکلات را از کودکی داشته‌اید؟
  • آیا نمی‌توانید خشم خود را کنترل کنید و یا همیشه خوش خلق باشید؟
  • آیا برای سازماندهی کارها یا انجام کارها سر وقت معین با مشکل مواجه هستید؟
  • آیا این مشکلات را در خانه و محل کار، هر دو جا دارید؟
  • آیا اعضای خانواده و دوستان شما متوجه مشکلاتی در این محل‌ها شده‌اند؟
  • آیا مشکل فیزیکی یا ذهنی خاصی دارید که بر رفتار شما تأثیرگذار باشد؟ (اگر مشکلات خاص پزشکی در شما دیده شود که مشابه با علائم اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) باشند، پزشک معاینات بالینی لازم را انجام داده و آزمایش‌هایی را توصیه می‌کند).

همچنین پزشک، پرسش‌هایی را در خصوص زندگی و روابط گذشته و زمان حال شما مطرح می‌کند. شاید از شما بخواهد پاسخ‌هایتان را بر روی یک فرم بنویسید.

اگر مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) نباشم، چه عوامل دیگری باعث می‌شوند همین احساس را داشته باشم؟

دلایل زیادی باعث پرت شدن حواس یا عصبی شدن انسان می‌گردند. برخی موارد را که پزشک هنگام بررسی‌ها برای تشخیص بیماری به آن‌ها اشاره دارد، ذیلاً ذکر می‌کنیم:

  • افسردگی یا مشکلات خلقی
  • حملات اضطراب یا وحشت زدگی (پانیک)
  • تأثیرات جانبی داروهای با یا بدون نسخه یا داروهای گیاهی
  • مشکل تیروئید یا سایر هورمون‌ها
  • اعتیاد به الکل یا مواد مخدر
  • قرار گرفتن در معرض سرب

اگر برای تشخیص بیش فعالی کودکتان adhd نیاز به مشاوره داشتید و یا برای درمان این بیماری می توانید با مرکز درمان در منزل همراز تماس بگیرید و خدمات مشاوره روانشناسی را رزرو نمایید.

0212268939809123039316

برای درمان اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) چه داروهایی تجویز می‌شوند؟

برخی از داروهای اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) را با نام تحریک کننده روانی (Psychostimulants) می‌شناسیم. این داروها عبارتند از متیل فنیدات، دکستروآمفتامین و یک دارو که ترکیبی از دکستروآمفتامین و آمفتامین است. اگرچه این داروها برای اغلب افراد تحریک کننده هستند، اما برای افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) تأثیر آرام کننده دارند. این داروها سطح تمرکز و توجه را افزایش داده و نیز رفتارهای بیش فعالی و تکانشی را کاهش می‌دهند. داروهای دیگری نیز برای درمان اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) به کار می‌روند. با پزشک خود در خصوص بهترین شیوه درمان مشورت کنید.

سایر داروهایی که معمولاً برای درمان اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) به کار می‌روند عبارتند از آتوموکستین، کلونیدین، دسیپرامین، ایمیپرامین و بوپروپیون.

لازم است بدانید که داروهای تحریک کننده روانی که برای درمان اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) تجویز می‌شوند، جزء داروهای «کنترل شده» می‌باشند. قوانین خاصی برای تجویز این‌گونه داروها وضع شده‌اند. داروهای «کنترل شده» از جمله متیل فنیدات و دکستروآمفتامین را هرگز نباید سرخود مصرف کرد.

آیا داروهای تجویز شده برای درمان اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) عوارض جانبی دارند؟

همه داروها عوارض جانبی دارند. داروهای تحریک کننده روانی ممکن است باعث کاهش اشتها شوند و گاه با سردرد یا معده درد همراه هستند. کاهش اشتها باعث کاهش وزن در برخی افراد می‌شود. این عوارض جانبی در کودکان مشهودتر هستند. برخی افراد دچار بی خوابی می‌شوند. برخی دیگر از عوارض جانبی احتمالی عبارتند از ضربان تند قلب، درد در ناحیه قفسه سینه یا استفراغ. برخی روش‌ها برای پیشگیری از عوارض جانبی این گونه داروها عبارتند از:

  • حتی الامکان از دوزهای پائین این دارو که بر کنترل بیش فعالی موثر هستند استفاده کنید. فقط پزشک می‌تواند دوز مناسب را تعیین کند.
  • اگر معده درد دارید، دارو را به همراه غذا مصرف کنید.
  • از پزشک بپرسید که آیا می‌توان دارو را در تعطیلات آخر هفته حذف کرد، یعنی در روزهای پنج شنبه و جمعه داروی تجویز شده برای درمان اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) را مصرف نکنید.
  • برای کودکانی که به واسطه مصرف داروهای درمان اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) کاهش وزن داشته‌اند، میان وعده‌های سالم در نظر بگیرید.

داروهای درمان اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) چگونه باید مصرف شوند؟

لازم است که دارو را دقیقاً همان طور که پزشک تجویز کرده مصرف کنید. حتی اگر احساس می‌کنید دارو موثر نبوده است، دستورالعمل‌های پزشک را رعایت کنید و سپس با پزشک خود در خصوص موثر نبودن داروها صحبت کنید.

بهتر است دارو را 30 تا 45 دقیقه قبل از غذا مصرف کنید. بهترین زمان برای مصرف این دارو، قبل از صبحانه و قبل از نهار است (اگر دو وعده در روز تجویز شده است). دوز قبل از نهار را می‌توان در مدرسه به کودکان داد، اما اگر کودک شما قادر به خوردن دارو در مدرسه نیست، حتماً به پزشک بگویید تا وی بتواند دارویی با تأثیر بلند مدت را جایگزین کند. داروهایی که تأثیر بلند مدت دارند، فقط یک دوز در روز تجویز می‌شوند که کودک می‌تواند آن را قبل از صبحانه بخورد. اگر دارو با تأثیر بلند مدت برای فرزند شما تجویز شده است، به او متذکر شوید که بدون خرد کردن، جویدن یا شکستن، فقط دارو را فرو دهد.

آیا این داروها به رفع مشکلات دیگر کمک می‌کنند؟

ثابت شده است که داروهای درمان اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) برای بهبود توانایی فرد در انجام برخی وظائف خاص موثر بوده‌اند، برای مثال آن‌ها تمرکز بیشتری اکتساب کرده و کنترل خود را در برخی مواقع خاص حفظ می‌کنند. هنوز به درستی نمی‌دانیم که آیا این داروها می‌توانند جنبه‌های دیگری از زندگی از جمله روابط، یادگیری و یا مهارت‌های خواندن را نیز بهبود بخشند یا خیر. اما زمانی که کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) هیچ پیشرفتی در مدرسه کسب نمی‌کنند، درمان دارویی برایشان موثر بوده است، چون هم رفتار بهتری از خود نشان می‌دهند و هم نمره‌های بهتری می‌گیرند.

این درمان چه مدت طول می‌کشد؟

طول درمان اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) برای هر فرد متفاوت است. همه انسان‌ها با هم متفاوت هستند. برخی افراد پس از یک دوره 1 تا 2 ساله بهبود می‌یابند اما برخی دیگر به سال‌های بیشتری از درمان نیاز دارند. در برخی افراد مشکلات ناشی از اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) تا دوران بلوغ و بزرگسالی هم طول می‌کشند.

افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) باید به طور مرتب تحت نظر پزشک باشند. طی چکاپ‌های منظم، پزشک به صحبت‌های والدین کودک مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) گوش می‌دهد. یادداشت‌های معلم کودک نیز بسیار مهم هستند. اگر کودک شما برای درمان اختلا بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) دارو مصرف می‌کند، پس از مدتی پزشک توصیه خواهد کرد که برای مدتی دارو را قطع کنید تا مشخص شود، آیا باز هم به دارو نیاز دارد یا خیر. در خصوص بهترین زمان برای قطع دارو با پزشک مشورت کنید: شاید تعطیلات بین ترم‌های مدرسه یا تعطیلات تابستانی از همه مناسب‌تر باشند.

چگونه می‌توانم به فرزندم کمک کنم؟

بهترین شیوه برای کمک به کودک، انجام یک کار گروهی متشکل از والدین، معلمان و پزشک است که دوشادوش هم کار می‌کنند. کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) برای والدین خود مشکل ساز هستند. آن‌ها در درک دستورات مشکل دارند و از سوی دیگر تحمل فعالیت‌ها یا جنب و جوش دائمی این کودکان برای بزرگسالان دشوار است. کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) به دستورالعمل‌های بیشتری نیاز داشته و باید انتظارات خود را به طور شفاف‌تر برایشان بیان کنید. گاهی اوقات لازم است وضعیت خانه را اندکی تغییر بدهید تا به راحتی بیشتر کودک، کمک کنید. برخی از موارد عبارتند از:

  • یک برنامه زمان بندی تنظیم کنید: زمان‌های مشخصی را برای بیدار شدن، خوردن، بازی کردن، انجام تکالیف، کمک در انجام کارهای خانه، تماشای تلویزیون یا بازی‌های ویدئویی و رفتن به رخت خواب تعیین کنید. این برنامه زمان بندی را در محلی نصب کنید که فرزندتان همیشه آن را ببیند. هر گونه تغییراتی را که در این برنامه ایجاد می‌کنید، از قبل اعلام کنید.
  • قوانین ساده‌ای برای منزل وضع کنید: لازم است که قبل از اجرای قوانین، آنچه را باید انجام شود، توضیح داده و همچنین توضیح دهید که در صورت نقض قوانین چه روی خواهد داد. همه قوانین را بنویسید و پیامدهای عدم اطاعت از قوانین را نیز مکتوب کنید.
  • دقت کنید که کودک دستورات شما را به طور کامل درک کرده است: ابتدا توجه کودک خود را کاملاً جلب کرده و سپس مستقیماً در چشمانش نگاه کنید. با صدایی آرام و واضح، خواسته خود را برایش شرح دهید. سعی کنید دستورالعمل‌ها و دستورات، کوتاه و ساده باشند. از کودک بخواهید جملات شما را تکرار کند.
  • برای رفتارهای خوب پاداش بدهید: زمانی که یک مرحله از کاری را به طور کامل و صحیح انجام داد، به وی تبریک بگویید.
  • همیشه و در همه حال مراقب کودک خود باشید: از آنجا که کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) رفتارهای تکانشی دارند،‌ نسبت به کودکان هم سن و سال خود نیاز بیشتری به نظارت والدین دارند.
  • هنگامی که با دوستانش بازی می‌کند، مراقب وی باشید: گاهی اوقات یادگیری مهارت‌های اجتماعی برای کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) بسیار دشوار است. اگر رفتارهای او در بازی با سایر کودکان خوب بود به وی پاداش بدهید.
  • روال خاصی را برای انجام تکالیف در نظر بگیرید: یک محل خاص را برای انجام دادن تکالیف در نظر بگیرید که دور از هر گونه عامل مخل تمرکز – مثل آدم‌ها، تلویزیون و بازی‌های ویدئویی – باشد. زمان انجام دادن کل تکالیف را بخش بندی کنید و در بین این بخش‌ها مدتی را برای استراحت تنظیم کنید.
  • فقط بر میزان تلاش وی تمرکز کنید نه بر نمره‌هایی که کسب کرده است: زمانی که متوجه می‌شوید برای انجام همه تکالیف مدرسه تلاش می‌کند، برای او پاداش در نظر بگیرید. به نمره‌هایش توجه نکنید اما می‌توانید برای بالارفتن نمره‌هایش نیز یک پاداش مخصوص در نظر بگیرید.
  • با معلم فرزندتان صحبت کنید: چگونگی عملکرد فرزندتان را در مدرسه از زبان معلم بشنوید – رفتارهای او در کلاس، زنگ تفریح و ساعت نهار. از معلم بخواهید همه پیشرفت‌های او را به صورت روزانه یا هفتگی یادداشت کند.

انجام مشاوره یا درمان‌های سازماندهی شده برای برخی کودکان موثرتر است. خانواده‌ها با مراجعه به مشاور یا متخصص می‌توانند اطلاعات مفیدی در خصوص مدیریت رفتارهای ناشی از اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) و مشکلات یادگیری بدست آورند.

تحقیقات نشان داده‌اند که برخی رنگ دهنده‌های غذایی و مواد نگهدارنده بکار رفته در آن‌ها، می‌توانند رفتارهای بیش فعالی در کودکان را بیشتر کنند. با پزشک خود در خصوص ایجاد تغییراتی در رژیم غذایی کودکتان مشورت کنید.

اگر به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) مبتلا هستم، چه کارهای دیگری را می‌توانم انجام دهم؟

اگر پزشکتان تصور کند به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) مبتلا هستید، ممکن است پیشنهاد کند نزد مشاور بروید. همچنین ممکن است شما را نزد متخصصان درمان اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) بفرستد تا آن‌ها آزمایشات و بررسی‌های دیگری را به همراه مشاوره انجام دهند.

چه کارهای دیگری برای کمک به خودم می‌توانم انجام دهم؟

باید روش‌هایی برای تغییر محیط کاری بیاموزید تا عوامل مخل تمرکز و توجه را به حداقل برسانید. ابزارهای سازماندهی به شما کمک می‌کنند تا چگونگی افزایش تمرکز را بر فعالیت‌های کاری یا خانه، یاد بگیرید.

از نظر بسیاری از افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD)، مشاوره بسیار مفید بوده است. یک عمر رفتارها و مشکلات ناشی از اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) باعث کاهش عزت نفس شده و مشکلات فراوانی را در روابط ایجاد می‌کنند. مشاوره‌های فردی و همچنین شرکت در گروه‌های پشتیبان، به شما کمک می‌کنند تا بر این مشکلات فائق شوید.

 

سوالاتی که لازم است از پزشک خود بپرسید:

  •  بهترین درمان برای من چیست؟
  •  چرا فرزندم مبتلا به ADHD شده است؟
  •  برای کمک به فرزندم چه می‌توانم بکنم؟
  •  بهترین دارو برای من کدام است؟
  •  آیا باید نزد مشاور هم بروم؟
  •  بخاطر مصرف این داروها چه عوارضی را باید تحمل کنم؟
  •  آیا فرزندم باید همه عمر دارو مصرف کند؟
  •  آیا لازم است تغییراتی در رژیم غذایی فرزندم ایجاد کنم؟
  •  آیا مدت زمان تماشای تلویزیون فرزندم را باید محدود کنم؟
  •  آیا لازم است خانوادگی نزد مشاور برویم؟

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این پست را در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

مقالات مشابه